مرا ببخشید

باز از ایران بگو به من!

سروده ی ناقابلی برای رضای عزیز

زرد بیژن

دل به دریا زدی...

چشم... میکنم!

ما درد عشق را به مداوا نمی دهیم...

گفت و گو

دنیا قفسی است...

نگفتم...

هوای دلم

پاک راحت کنم خیالت را

نیاز به شراب نیست...

پیمان شکن

شعری بخوان...

دل در ره وصالت...

آتش زده ای به خرمن مخموری...

هیچ، هیچ...

دردهامان دوا نشد که نشد...

هنوز گنج نزاید ز رنج در این بوم

دیوانه می خواهمت

ترکه و تبر

راست میگفت پدر

گویم سخنی که در دلت قند آید

مگر می شود؟!...

از قهقهه لبریز جهان می خواهم

برشی از دم روباه

ای قوم! دلم پر از جفاهای شماست

مثل قدیم...

انگار می شود، به خداوند راه برد

از درگه کردگار، یادت نرود

بیا، ز رویش یک برگ و یک جوانه بخوانیم

امروزمان به حسرت دیروز رفته است

گر دیو و غول و روح و اهریمن نباشد

جغرافیای گنج، به ویرانه می رسد

تحمل درد هجران، گر نمی کردم چه می کردم؟!

زیر گلو احساس تیغی سرد یعنی چه؟

خوش به حالم...!

جز شراب چشمانت، باده ای نمی نوشم

فانوس مجازی

یک لحظه بیش نیست تماشای یک طلوع

ایران من

چه می شد که...

هم سور زدی و هم دلم را بردی

ریا

من رفتنی ام، مگر نمی دانم من؟!

مرا "کیوان" صدا کن

هنوز بادبادک ها مرا به یاد تو می اندازد

کوک کن ساعت خویش...

هرگز پیام فصل خزان را شنیده ای؟